Lu spararu ‘nti ‘stamara e cruda terra

Print Friendly, PDF & Email

Abbiamo ricevuto questi versi in vernacolo calabrese da un amico che ringraziamo immensamente.

25398739_1506175922800269_899897300718341264_n

La vita mina chi pari na frusta
supr’à lu cori dà povira genti,
m’â chistu certu Gianluca Congiusta
non ‘nci penzava no ‘ntà ddi mumenti ;

Ch’era baciatu di lu focu grandi
curuna d’ogni sprendida virtu’,
era baciatu di ddu focu grandi
chi nui chjamamu sempri gioventu’.

Ed era verament’un giuvanottu
d’û fari sempr’onestu e ssai currettu,
né troppu crud’e mancu troppu cottu
era daveru giust’a ogn’aspettu,

lavuraturi seriu e valurusu,
penzava pé mi dun’e no mi pigghja,
e cu lu cori sempri premurusu
pè la so zzita`e pé la so famigghja.

Curaggiu ‘nci ‘ndaviv’a non finiri
ca ll’era già vinciuta la paura,
quandu la vita ‘nci mandau a diri
ch’era ormai finut’â so’ vventura;

E iddu, cu lu cori d’un Leuni,
la forza di na testa di hjumara :
si la ‘nghjuttiu ‘ntà ‘nsulu buccuni
e la scindiu si puru fuss’amara,

dicenduci : u patruni sugnu eu
di chista vita chi mi dessi Diu,
e non lu mmollu lu distinu meu,
la vita certu ccà non mi finiu;

a testa arta, senza nu rancori,
senza mi ciangi e mi si rijetta,
lottau vincendu cuntr’â nu tumori,
tornand’â la so vita ‘ntutta fretta.

Chistu era Gianluca, nu figghjiolu
chi sapiva lu valuri di campari,
sapendu dar’â tutti nu cunsolu
cu fari sempri duci’e mai amari.

Ma chista terra, chistu giardinu,
pari fattu mi crisci sulu sdrichi,
e Gianluca ch’era hjuri fatt’e finu
si trovau ‘mbrogghjat’à sti catrichi,

cumbogghjatu fu di chista gramigna
e na sira comu tant’atri sirati,
l’erba di sta terra, la chju’ maligna,
fittu fittu ‘nci stringiu li radicati.

E lu hjuri cottiau comu nenti,
dopu ch’era passatu di lu ‘mbernu,
cottiau cu lu cori soi nnucenti,
sutt’e lacrimuni di lu Patr’Eternu.

Lu spararu senza luci e senza stentu,
senz’aviri fattu mai mal’â carcunu,
ma perchi’ non canusciva lu spaventu
e l’occhj non li ‘mbasciau cu nessunu,

lu spararu ‘nti st’amar’e cruda terra,
perchi’ aviva difendutu la famigghja,
e pè idd’aviva dittu « fazzu guerra ,
guai a tutti si carcunu mi la pigghja » !

La vita mina chi pari na frusta
supr’à lu cori dà povira genti,
m’â chistu certu Gianluca Congiusta
non ‘nci penzava no ‘ntà ddi mumenti!